Rok í Flatey

Í fyrsta skipti í sögu júlíferða í Flatey er hávaðarok. Það er því lán í óláni að við erum ekki mörg í húsinu í þetta sinn þegar varla er hundi úti sigandi. Við komum hér síðasta fimmtudag á Sólunni, hoppandi og skoppandi á ýfðum haffletinum. Á miðri leið hittum við hóp af höfrungum sem ég tók nokkur góð myndbönd af, en þau blikna alveg í samanburði við myndbönd af háhyrningsvöðu sem lék sér við ströndina í Flatey í gær. Assgotinn að missa af því sjónarspili!

 

Við fengum samt fínt veður á föstudaginn og þá var tækifærið vel notað í blöðrubusl, veiðar og annað sjósport. Hér eru grísirnir þrír: Sigrún, Óli og Björg að busla í voginum í blautbúningunum sínum:

 

Erna Rós er ekki enn búin að eignast blautbúning en hún fékk samt að fljóta með:

 

 

Hjörtur lítur á þetta rok sem alveg fyrirtaksveður því að þá getur hann farið út að leika með flugdrekana sína. Hér er drengurinn í sjöunda himni:

 

Þrátt fyrir gjóluna þótti tilvalið að fara í árlega heimsókn til tippakallsins og færa honum fórnir. Hér eru allir Bræðraminnisbúarnir, hressir og kátir með frjósemisguðinn Frey fyrir miðju:

 

Að vanda hefur margt gómsætt runnið inn fyrir okkar varir í Flatey. Björg Steinunn vaknaði fyrst í gærmorgun og bakaði vöfflur fyrir allt liðið. Ekki amalegur morgunmatur það!

 

Þar sem ég er hölt hæna er ég að verða geðveik af hreyfingarleysi hér í Flatey. Neyðin kenni naktri konu að spinna og því hvatti ég fólkið á bænum til þess að fara með mér í sjósund. Kærasti Helgu er reyndur sjósundskappi og tók smá rúnt í voginum:

 

Hjörtur er þó sá alharðasti, enda alltaf að sulla í sjónum og orðinn algjörlega ónæmur fyrir kulda. Svo er hann alltaf í náttúrulegri lopapeysu þannig að honum er aldrei kalt:

 

Ég harkaði líka af mér og náði tveimur mínútum í íííísköldum sjónum, en myndin af mér því til sönnunar vill ekki koma inn. Eins og sést er þetta blogg fremur þurrt og fábreytilegt. Hug okkar allra á hálfstálpaður kríuungi sem pabbi kom með inn áðan. Hann var orðinn helkaldur og máttlaus, en er allur að hressast eftir að stelpurnar héldu á honum hita og tróðu þorskbitum upp í hann. Við hittum fuglafræðinga hér í eyjunni sem sögðu okkur að þeir höfðu fundið mun fleiri dauða unga í eyjunni heldur en lifandi. Það eru ekki góðar fréttir. Kannski tekst okkur að bjarga þessum? Ég er svo sem ekki bjartsýn á það, en það má alltaf halda í vonina.

Við förum í Hólminn á miðvikudaginn og þá koma fleiri myndir og auðvitað nýjustu fréttir af unganum.

Vindakveðja úr eyjunni fögru...

Sóla sundkona :) 

Stuð in da Stykkiz

Ég hef aldrei verið eins lengi frá Borgarnesi í Stykkishólm og á mánudaginn, enda knúin áfram af eigin orku, aðallega hugarorku. Eftir að hafa troðið pulsu með hráum og miklu sinnepi í andlitið á mér kvaddi ég fjölskylduna með tárum (not) fyrir utan Olís í Borgarnesi. Eina nestið var hálfur brúsi af einhverjum hlaupadrykk með mynd af Pálínu Radcliffe, hlaupavinkonu minni. Það síðasta sem Hjörtur sagði við mig var: "Sjáumst eftir fjóra tíma!"  Ég jánkaði því eitthvað út í bláinn, enda ekki alveg búin að hugsa dæmið til enda.  18-20 stiga hita úti og glampandi sól og gljáandi fögur traktorsdekk á reiðskjótanum, þ.e. fjallahjólinu hans Hjartar. Hálftíma síðar varð mér ljóst að Hjörtur hafði sett óþarflega mikla tímapressu á mig og eftir 24 kílómetra sendi ég Hirti þetta sms: "Ég er bara komin 24 km í eilífum mótvindi þannig að ekki búast við mér  í kvöldmat. Kysstu stelpurnar góða nótt frá mér :)" Jamm...þannig var það nú. Ég barðist á móti vindinum (7-8 metrar á sekúndu) nánast alla leiðina og var ekki komin heim fyrr en klukkan 9 um kvöldið, rúmum 6 tímum eftir að lagt var af stað! Hjá Kaldármelum var vindurinn á hlið og þá átti ég gott rennsli og flaug áfram, en annars var þetta bara puð á peysunni, með 200 desibel af vindgnauði í eyrunum allan tímann. Ég hjólaði stanslaust í 3 tíma áður en ég steig af hjólinu til þess að ná mér í vatn í flöskuna, sem var auðvitað löngu orðin tóm. Þá voru herðar, hnakki og mjóbak í henglum eftir einhæfa stöðu, auk náladofa í höndum. Þegar ég var  að nálgast Vegamót var ég orðin svo orkulítil að ég verslaði SYKURkók í sjoppunni og eitt súkkulaðistykki. Ótrúlega retró eitthvað. Ég held að ég hafi verið 12 ára síðast þegar ég fór út í sjoppu og keypti alvöru kók og súkkulaði. Núna kaupir maður bara 7 Mars í pakka í Bónus og er búin að hakka þau öll í sig áður en heim er komið (múhahahaha!). Ég hélt að ég fengi alla vega hliðarvind yfir Vatnaleiðina en...neinei...mótvindur alla leiðina upp og niður og svo aftur mótvindur á leiðinni í Hólminn! Ég hef sjaldan verið jafn glöð að renna inn í Stykkishólm og þetta mánudagskvöld, jafnvel þó að lúðrasveitin appelsínugula hafi ekki tekið á móti mér. Bjössi bró, Erna hró (og có), Hjörtur og grísirnir þrír tóku fagnandi á móti mér þannig að ég gat ekki annað en tekið Armstrong á þetta:

98 kílómetrar að baki! Ég komst að því í þessari ferð að ég er ekki sterk hjólreiðamanneskja, en breiðfirzka þrautseygjan fleytir mér endalaust langt. Heitur pottur, eplavín, íbúfen og knús um kvöldið ullu því að daginn eftir fann ég ekkert fyrir púlinu, fyrir utan smá stífleika í vinstra hnénu. Sjúkraþjálfarinn er búinn að banna öll hlaup þannig að ég býst við að hjóla Hvalfjörðinn á heimleiðinni...ef vindáttin er hagstæð!

Ég er aldeilis ekki á heimleið, því á morgun förum við í Flatey. Bjössi og kó ásamt Björgu og pabba fóru reyndar í dag, en ég var ekki alveg tilbúin í að yfirgefa Hólminn fagra strax. Veðrið í gær var voða gott og eins og oft áður var tjillað úti á túni:

Hér eru stelpukrílin ásamt Helenu og Jóhönnu, bestu vinkonum Diddú í Hólminum. Það er ómetanlegt að eiga góða leikfélaga, helst í tvíriti.

Ég plataði fjölskylduna upp á Hraunflöt að veiða. Björg, Óli og Sigrún voru öll í blautbúningum og léku sér í vatninu og veiddu silung, en Erna Rós ofurhetja þurfti ekkert á slíku prjáli að halda. Hér er hún að koma í land eftir að hafa dottið á kaf í vatnið. Ekkert væl og ekkert skæl:

Björg og Óli sjást í bakgrunni með sína hvora veiðistöngina. Að venju fékk ég flesta fiskana en þau veiddu þá matarlegustu, sem voru steiktir á pönnu og bornir fram sem forréttir um kvöldið. Hér er Kristrún að skoða einn týpískan mömmutitt:

Honum var að sjálfsögðu gefið líf.

 

Björg fann svo eina krúttlega lirfu í lynginu, sem er líklega lirfa ertuyglu (gúgl):

 

Þær bundust nánum böndum á staðnum og Björg fékk að taka krúttið með heim og geyma í krukku.  Hún er búin að hakka í sig fíflablöð og lúpínu, en rétt í þessu var Hjörtur að úrskurða hana látna. Ég mun færa stelpunum þessar sorgarfréttir á morgun. "Lifðu í lukku en ekki í krukku" á svo sannarlega við hér.

Úje...gleymdi að segja að það var allt morandi í krækiberjum í kringum vatnið. Ég man bara ekki eftir svona góðri sprettu um miðjan júlí, enda er tíðin ekki búin að vera neitt venjuleg á Vesturlandi. Ég og Kristrún hámuðum í okkur berin og þau smökkuðust bara ljómandi vel. Sjáiði bara:

 

Ég elska krækiber!

Þegar við komum heim úr veiðiferðinni fengu krakkarnir að leika með nýja dótið hans Bjössa. Hér er Óli í 129. ferðinni í vatnsrennibrautinni:

Besta vinkona hans, hún Björg Steinunn sætapús, var ekki langt undan:

Víííí....rosa stuð!

 

Í nótt rigndi, aldrei þessu vant, en heimamenn segja að Hólmurinn hafi grænkað mikið eftir dembuna. Um hádegi var allt orðið þurrt og blankalogn, þannig að það er ekki hægt að kvarta yfir veðrinu þetta sumarið. Við nýttum daginn vel til heimsókna og í fleira dútl. Svo er það Flateyin fagra á morgun, hvar ég verð örugglega nettengd.

Bless bless

Hjólrún Hólm :)

Sumarfrí...tíhíhí...

Það er sniðugt að kíkja í símann sinn þegar gleymskan nær yfirhöndinni. Samkvæmt þessari mynd skemmtu stelpurnar sér vel í Nauthólsvíkinni fyrir skemmstu:

 

Þar eru komin nokkur ný og skemmtileg tæki. Við hjóluðum þangað stelpurnar og pabbi var svo góður að kíkja líka þangað þannig að Jólrún gat synt í íslenska sjónum í fyrsta sinn í langan tíma (held að ég hafi ekki tekið sundsprett síðan á Ægisgötunni í gamla daga þegar Hrefna Markan...meiri harkan...hrinti mér í sjóinn sjö ára gamalli). En það fór verr fyrir Bob Dylan, en þar var María Markan að verki (man einhver eftir því?).  Anyways, mig langar til þess að synda oftar í sjónum. Og þá meina ég SYNDA. Þetta var eitthvað smá busl hjá mér og Björgu með tilheyrandi skrækjum. Einu sinni er þó allt fyrst.

Húsdýragarðurinn er svo mikil klassík að það hálfa væri nóg. Árskortið í garðinn er búið að margborga sig og ef ég reikna út ágóðann á ég fyrir nýjum minkapels og rúmlega það. Minn heitasti draumur, ásamt demantshringi auðvitað. Og gráu fúnkishúsi. Múahahaha. Minn materíalski Síamstvíburi,  Ásta margbrotna, slóst í för og úr varð heljarinnar hjólaferð í garðinn. Hér er Ásta ásamt tveimur yngstu sonum sínum, Aðalsteini og Ríkharði. Tjú tjú!

Veðrið var sjúklegt eins og svo oft áður í sumar. Dásemd dásemd dásemd. 

Við áttum annan dásemdardag í Elliðaárdalnum, sem ég gerði reyndar ágætis skil á facebook. Þar voru flestar myndir teknar á vélina hans Óla afa, en ég fann nokkrar á símanum mínum. Hérna eru glaðbeittu nafnarnir:

 

Óli og Erna, Bjössa og Ernu börn, fóru sem sagt með okkur í dalinn á meðan foreldrarnir voru að flytja úr Frostaskjólinu í Granaskjólið. Ég hjólaði þangað í fyrradag á 25 mínútum (tekur svipað langan tíma að keyra) og leist ótrúlega vel á hversu vel þau voru búin að koma sér fyrir. Næs að hafa einkalóð og ekki spillir fyrir að það er örstutt á KR völlinn þar sem krakkarnir munu bæði gera það gott í boltanum í framtíðinni (Óli Geir reyndar nú þegar,  bæði í fótbolta og körfubolta).  

Björg Steinunn fór loks í fermingamyndatöku í vikunni. Mér finnst ágætt að hafa formlegar myndatökur á sumrin þegar allir eru hraustlegri útlits og horið hætt að hanga. Kristrún er einmitt öll að hressast núna og hætt að hnerra sjötíu sentímetra sleipum slöngum, fagurgrænum að lit, út úr hvorri nös. Líklega af því að hún er komin í frí í leikskólanum - ónæmiskerfið er víst ekkert sérlega sterkt. Hér er Kristrún á leiðinni í myndatöku, ægilega fín:

Það sést reyndar í smá glóðarauga og skrámu á auganu hægra megin. Krílið datt daginn áður í Elliðaárdalnum. Sigrún og Kristrún fengu að vera með Björgu á nokkrum myndum og ég hlakka til að sjá útkomuna. Ljósmyndarinn heitir Elena Litsova og ég valdi hana af því að myndirnar hennar eru bara ótrúlega flottar og öðruvísi. 

Við fórum í skemmtilega heimsókn til Svövu mágkonu í sveitina í gær. Hjörtur var í tveggja daga mótórhjólaferð uppi á fjöllum þannig að það var ágætt að dunda sér með Svövu og börnunum. Þrjú tveggja ára, ein fjögurra ára og ein sex ára. Góður hópur og nóg við að vera í sveitinni í Mosfellsdal. Hér eru Emma Björk og Kristrún Eir að brosa vinalega hvor til annarrar. Þær munu örugglega eiga skap saman, báðar rólegar í fasi en nokkuð ákveðnar samt.

 

Hjörtur kom svo heim í gærkvöld, vel þreyttur eftir langa keyrslu í óbyggðum og hrjótandi herbergisfélaga. Útsýnið út um eldhúsgluggann í gærkvöld var fagurt eins og oft áður:

Litirnir eiga að vísu að vera miklu bleikari en síminn var ekki alveg að ná þessu rétt.

Jæja, smá fótaskýrsla í lokin... Ég komst strax að hjá gamla sjúkraþjálfaranum mínum og þar kom í ljós að sinin undir ilinni er grjóthörð og stíf og mikil vinna framundan. Svo fórum við Kristrún í göngugreiningu í Flexor. Kristrún var mjög laus í öllum liðum en það þótti svo sem ekkert óeðlilegt fyrir hennar aldur og mun líklega lagast. Ég var líka skoðuð í bak og fyrir og ekki fannst nein sérstök skekkja frekar en vanalega. Geng svolítið á jörkunum, sem er eðlilegt fyrir mína fótabyggingu. "Göngugreinandinn" hafði sjálfur átt við hælvandamál  að stríða (gat ekki stigið í fótinn í 3 mánuði!) og gaf mér ýmis góð ráð. Hann ætlar að láta sérsmíða innlegg fyrir mig sem hann lofaði að myndu hvíla sinina vel. Ég er bara ánægð með það og leyfi mér að vera bjartsýn á framhaldið. Það verður þó ekki mikið um hlaup á næstunni þannig að ég verð að reyna að vera duglegri að hjóla. Við förum líklega í Hólminn á morgun og ég er alvarlega að spá í að hjóla frá Borgarnesi til Stykkishólms. Það eru einhverjir 100 kílómetrar en ættu varla að drepa gamlan maraþonhlaupara. Mér er reyndar meinilla við að hjóla úti á vegum af ótta við gáleysi bílstjóra, en við skulum bara vona að umferðin verði lítil sem engin. 

Until next time... 

 

Hjóla Bödd :)

Júlíbyrjun í Stykkishólmi

Jajíja....feita konan sest við tölvuna á ný með einhverjar ponsu fréttir af álfunum í túninu sem aldrei eru heima. Við vorum að koma úr Hólminum áðan eftir 5 daga dvöl sem leið hjá eins og hendi væri veifað. Vúmm! Þar voru flest tún gul, fyrir utan grænar skellur sem í daglegu tali kallast fíflablöð. Júní var náttúrulega þurrasti mánuðurinn þar frá upphafi mælinga. Það var aðeins meiri raki í loftinu núna í upphafi júlímánaðar, þó að ekki sé hægt að segja að rignt hafi mikið.

Björg Steinunn kom sinn fyrsta túr í Hólminn með okkur í sumar, sem er ótrúlegt miðað við aldur og núverandi störf. Reyndar var það starfið (unglingavinna, barnapössun, spilerí) sem hélt aftur af henni, en núna tók hún sér smá frí. Sigrún Björk eyddi mestum tímanum í Hólminum með vinkonum sínum (Helenu og Jóhönnu) þannig að ég skottaðist mest um bæinn með litlustu og stórustu:

 

Hér var ég að reyna að taka krúttlega mynd af Kristrúnu á Skólastígnum, en himpigimpið nýfermda gretti sig í gríð og erg fyrir aftan. Við vorum einmitt á leiðinni úr heimsókn hjá Dísu skvísu vinkonu okkar á Skólastígnum, saddar af Condiskexi og Pepsi Max. Rop.

Við hjóluðum reyndar miklu meira en við gengum, sem kom þó ekki endilega til af góðu. Sama morgun og við fórum til Stykkiz steig gamla konan (ég) berfætt (og sárfætt) á einhvern aðskotahlut á gólfinu sem stakkst djúpt inn í hælinn. Mér fannst þetta vera glerflís og finnst það enn þegar ég renni fingrinum laust yfir húðina á hælnum þar sem ætlaður aðskotahlutur er. Ekki sáum við neitt standa út úr hælnum þannig að ég mætti í tabata í Laugum með Ástu úlnliðsbrotnu á kantinum. Ég haltrandi og Ásta með hangandi hendi (týpískt hún eitthvað sko). Daginn eftir var mér enn jafnillt í hælnum (og komin með djúpan verk í ilina eftir að ganga alltaf á táberginu) þannig að ég kíkti í læknisheimsókn á sjúkrahúsið í Stykkishólmi. Læknirinn fann ekki neitt nema "bullandi hælspora", þ.e. il sem var viðkomu eins og spenntur bogi (Braga?). Við ræddum iljarfellsbólgu mína og að endingu gaf ég lækninum góð ráð við hans eigin hásinabólgu: Lið-aktín! Hann fór sáttur með þau málalok en ég alveg jafnhölt, þar sem að hann sá ekkert og vildi ekki fara að krukka í hælinn og búa til sár. Bíða í fimm daga og sjá svo til. Ég er skárri í "flísinni" núna, en hællinn og ilin í algjöru rusli, enda er ég nánast ekkert búin að geta hlaupið síðan einhvern tímann fyrir Kanada. Fram að því virtist þetta allt á uppleið, 9-10 km rólegir og var ekkert að versna. Ætli maður verði ekki að fara að játa sig sigraða og drullast til sjúkraþjálfara? En það kom sér vel fyrir gönguhefta konu að hafa tekið með hjólin til Stykkishólms. Ég fór meira að segja í smá hjólatúr upp í sveit og kom til baka alveg rennandi blaut...að utan. Lenti í rigningarskúrnum sem allir höfðu verið að bíða eftir! Já já...svo fór ég líka að synda...í annað skiptið á árinu! Hrikalegt hvað maður er "hooked" á hlaupunum og nennir engu öðru. En neyðin kennir naktri konu að troða sér í sundbol og sundhettu, setja á sig nýju sundgleraugun og dúlla sér í fínu sundlauginni í Stykkishólmi þar sem alltaf er nóg pláss. Ég byrjaði með froskalappir en í 25 metra laug er maður varla lagður af stað áður en komið er á bakkann hinum megin. Ég ákvað að reyna að æfa skriðsund ÁN froskalappa. Disaster.  Ég sökk eins og vanalega og var nær dauða en lífi á tímabili. Í staðinn fyrir að gefast upp snarlega ákvað ég að þrjóskast aðeins við. Ég prófaði að slaka aðeins á og gera bara fótatökin fyrst, alveg rosalega rólega, og reyna svo að koma restinni af skrokknum á stað á eftir. Þetta gekk betur og ég átti nokkrar sæmilegar ferðir. Hvíldi mig vel og lengi við bakkann eftir hverja ferð og var ekki að stressa mig á að telja ferðirnar. Ég bara verð að koma mér aftur í sund og æfa skriðsundið. Best væri auðvitað að fá einkaþjálfara í nokkur skipti. Er einhver á lausu?

Við gerðum nú ýmislegt fleira en að hjóla og haltra. Sóla var sett á flot og við drógum upp nokkra þorsktitti í matinn handa okkur og Begga nágranna. Síðustu þrír sem ég veiddi voru nú reyndar meira en bara tittir, Hirti til mikillar ánægju. Hann nennir ekki að flaka neitt undir 20 pundum sko.

Í gærkvöld dró ég engan þorsk, en hins vegar dró ég Hjört með mér upp á Hraunflöt að renna fyrir fisk í Selvallavatni. Þar eyddi ég mörgum góðum stundum með fjölskyldunni í gamla daga. Ég hafði keypt nýja silungaspúna í Kanada og var ekkert lítið spennt fyrir að prófa þá alla. Ég valdi einn nettan sem hét "Black Fury" sem virtist ætla að gefa góða raun því að um leið og ég kastaði út var kominn fiskur á. Því miður tókst honum að snúa sig af króknum og ekki varð ég vör aftur um hríð. Hirti gekk ekki vel heldur, enda að veiða á algjörlega glötuðum stað (what a noob!). Honum leiddist greinilega þófið og ákvað að ganga yfir vatnið! Hér er hann á miðri leið:

Hann gekk sem sagt þvert yfir vatnið, buxnalaus en í úlpu. Á leiðinni til baka tókst ekki betur til en svo að hann lenti í holu í vatninu og sökk upp að geirvörtum og eyðilagði um leið fína símann sinn! Á meðan eiginmaðurinn var að drukkna reyndist ég upptekin við að mynda bráðina í blóðbergsdúlleríi í fagurri laut. Ég man ekki hvað þessi spúnn hét, en ég ákvað að hann væri betri en Svarta reiðin:

 

Krúttlegur! Auðvitað sleppti ég honum eftir myndatökuna. Fiskinum, ekki spúninum.

 

Að endingu fóru leikar þannig að Hjörtur fékk tvo fiska....

Hér er hann með minnsta fisk sem veiðst hefur í Selvallavatni.

....og ég var með sjö fiska: 

 

Jæja, kannski ekkert risastór heldur, en það er bara svo gaman að veiða. Þeim var öllum sleppt, ansi sprækum, svona fyrir næstu veiðimenn.

Hér er ein stemmningsmynd frá Selvallavatni: 

 

Gráakúla í baksýn, urriði í framsýn. Mikið var þetta nú gaman.

Nú tekur við rúm vika í höfuðborginni, nema að okkur detti í hug að fara í tjaldferðalag í millitíðinni. Mér finnst þetta sumarfrí allt of fljótt að líða og legg til að spólað verði til baka um að minnsta kosti einn mánuð. En eftir þessa rúmu viku förum við aftur í Stykkis í örfáa daga, svo í Flatey í viku (jibbýjey!) og svo eina helgi í viðbót í Hólminum. Eftir það er sumarfríið nánast búið. Búhú.

Bless í bili!

Sóla veiðisjúka :)

 

Halifax, Nova Scotia

Við lentum á landinu bláa klukkan sex í morgun og mér reiknast svo til að ég hafi sofið 3 klst. síðustu 24 tímana. Ég er samt bulllandi hress, ótrúlegt en satt. Kannski af því að þetta var næs frí, ekkert of pakkað af plönum og þeytingi. Náði meira að segja að lesa eina bók og rúmlega það. Byrjaði á Hunger Games (kláraði Catching Fire fyrir skemmstu en var ekki heilluð...ekki segja Björgu!), las svo The Red House eftir Mark Haddon sem var býsna ólík The Curious Incident of the Dog in the Night-time (en líka frábær) og komst svo eitthvað inn í Fifty Shades of Grey eftir E.L. James. Virðist frekar ómerkileg og formúlukennd miðað við Mark Haddon, enn sem komið er. En lesfrí er gott frí!

Ég fékk líka tækifæri til þess að kíkja í búðir og gera smá afmælis- og jólagjafainnkaup. Þetta er náttúrulega glataður tími til þess að versla þvi að búðirnar eru fullar af bolum og humri (surf and turf), sandölum og sumri. En eitthvað smávegis fann gamla sem fer í pakkann hjá ungviðinu í kringum mig á vetri komandi. Við notuðum líka tækifærið og borðuðum vel, lúðu og skel. Hjörtur bjórsmakkari kannaði ýmsar tegundir, bara til þess að sannfærast meira og meira um eigið ágæti. Við duttum óvart inn á leik Ítalíu og Englands á EM og Hjörtur suðaði og suðaði í mér þangað til ég samþykkti að borða bara kvöldmatinn á staðnum svo við gætum klárað leikinn. Hér er Hjörtur við skjáinn, sáttur við málalyktir:

Hvað er betra en bjór og bolti? Hnegghnegghnegg....

Við fengum alveg svakalega fínt veður á mánudeginum og notuðum því daginn vel til útsýnisferða. Hér er gamla á Crystal Crescent Beach í nágrenni Halifax. Atlantshafið blasir við:

Sjórinn var reyndar ískaldur þannig að ég lét duga að kæla hælinn minn auma í öldunum.

Okkur var bent á að gaman væri að fara á stað sem heitir Peggy's Cove. Þar var afskaplega kunnuglegur og póstkortalegur viti, sem reyndist vera mest myndaði (most photographed) viti í Kanada. Hér er Hjörtur í miðju póstkorti:

 Vitinn og hálf...þreyttur eigimaðurinn :)

Þeir eru ekkert að skafa utan af því Kanadamennirnir:

 

Við ákváðum bara að sleppa því að klifra í klettunum.

 

En fegursta sjónin á svæðinu var auðvitað þessi:

Fljótt og jafnvel ljótt á litið virðist það vera ég sem um ræðir, en auðvitað er það þessi fallegi Plymmi...eða Dodge Neon sem fegrar umhverfið. Ó mín Svarta Þruma, blessuð sé minning þín! Kjökur.

Skiltið hjá vitanum var ekki það eina sem fældi frá á Peggy's Cove. Hjörtur ætlaði ekki að þora inn á eina veitingastaðinn á svæðinu, bara út af þessari viðvörun:

Þegar mér loksins tókst að benda honum á að þetta skilti ætti ættir sínar að rekja til New Orleans, tók hann gleði sína á ný og pantaði sér einn bækling um krækling og með'í.

Eftir góða daga í Halifax við leik og störf (þetta var viðskiptaferð, remember?) var gott að knúsa krílin eldsnemma í morgun. Í tilefni Norður-Ameríkurferðarinnar var auðvitað boðið upp á gourmet morgunverð:

Súkkulaði Cheerios og Banana Cheerios, beint úr Wal-Mart! Auðvitað var þessu blandað saman og mjólkin út á og þá varð til banana splitt!

Seinni partinn í dag kíktum við svo í afmæliskaffi til elskulegs tengdaföðurs míns, hans Ásgeirs afa. Auðvitað klikkaði ég á að taka mynd af hógværu afmælisbarninu, en smellti nokkrum af ólátabelgjunum (afabörnunum) í staðinn:

Yngstu barnabörnin, frá vinstri: Halldór Ásgeir, Kristrún Eir, Sigrún Björk, Bríet Björk, Ásgeir Anton og Emma Björk. Kannski engin rosaleg fjölbreytni í nafngiftum, en það er sama hvaðan gott kemur!

 

Framundan eru forsetakosningar og auðvitað kjósa allir hana Þóru mína.

 

Sæl að sinni...

 

Sóla Scotia  

 

Barnabarnið

Börnin skipa stærstan sess í lífi manns, svo mikið er víst. Sigrún og Kristrún eru rétt nýskriðnar úr egginu þegar enn bætist í safnið. Við fengum að kíkja í pakkann hennar Hörpu í gær og leist vel á innihaldið. En áður en myndin af ófædda unganum okkar er frumsýnd er rétt að fjalla aðeins um hitt litla fiðurféið okkar, bæði það sem enn er í hreiðrinu og svo burtflognu hænsnin.

17. júní eyddum við bæði í Kópavogi og Stykkishólmi. Ekkert jafnast á við Skólahljómsveit SK og skemmtiatriðin á Rútstúni, ekki einu sinni Lúðrasveit Stykkishólms og nöpur hafgolan við Norska Húsið. Stelpurnar voru græjaðar upp fyrir daginn eins og vera ber:

Þegar okkur var farið að leiðast þófið niðri á túni fórum við upp í Álfatún og kláruðum að pakka ofan í töskur. Svo var brunað í Hólminn þar sem við eyddum næstu dögum með öllum ungunum nema Björgu unglingi, sem vildi frekar vera heima og sinna unglingavinnunni og vinunum. Við fórum auðvitað á sjóinn með stelpunum og tengdasyninum. Hér eru Harpa ólétta og Helga létta, svaka spenntar fyrir að draga þann gula úr sjó. 

Nóg var af þorskinum þó hann væri ekki nándar nærri eins stór og í síðustu ferð. En hann dugði í stóra máltíð fyrir stóra fjölskyldu og restina (heilan helling) fékk Beggi nágranni eins og alltaf. Innyflin fengu reyndar fýlarnir, ljónin og svartbakurinn freki:

Þarna sést vel stærðarmunurinn á fýl og svartbak.

Eftir veiðiferðina reyndi Hjörtur enn einu sinni að pína nýja tengdasoninn. Hann setti aumingja drenginn á sjóskíði og dró hann neðarsjávar eftir endilöngum Breiðafirðinum. Það er sterkt í stráksa og hann lifði þetta af. Á meðan á þessum ósköpum stóð gengum við stelpurnar upp á Súgandisey með Hörpu bumbulínu: 

Sjáiði bara hvað þetta fer henni vel?! 29. ágúst er stelpan sett þannig að við hjónin eigum eftir að fara a.m.k. einn túr til Stokkhólms í haust. Krúttlegt að hún skuli búa í Stokkhólmi því að það hljómar jú nánast eins og Stykkishólmur!

Í gær fóru svo afi og amma (Hjörtur og ég) með Helgu og Hörpu í þrívíddarsónar. Faðirinn sjálfur, Rasmus Lindström, rétt missti af myndatökunni þar sem hann kom ekki til Íslands fyrr en í dag. Krílið var nú ekki á því að myndast neitt vel því að bæði hendurnar og naflastrengurinn voru fyrir andlitinu. Eftir að Harpa hafði skriðið um gólf og gert ýmsar furðulegar æfingar tókst að lokum að kíkja aðeins framan í litlu dúlluna:

Svo mikið krútt! Hugsanlega pínuponsu líkt dætrum mínum? 

Til þess að halda upp á myndatökuna fórum við öll fimm á Hamborgarafabrikkuna (teljum barnabarnið ófædda auðvitað með). Harpa Svíi hafði sko aldrei farið þangað. Þau eru voða sátt, mamman og afinn tilvonandi: 

Þaldégnú.

Á morgun er ég víst að fara til Halifax í nokkra daga. Hjörtur tekur mig náttúrulega með í allar bisnessferðir sem nokkurs konar "trophy wife." Hann mun eflaust landa einhverjum rosalegum díl út á mig. Ég ætla að eyða restinu af kvöldinu í að gúgla eitthvað um pleisið. I dunno nothing, eins og maðurinn sagði.  

 

Amma og afi kveðja í bili  

Útilega og afmæli

Jæja, hvað er að frétta? Heilmargt eflaust, þó að minnið sé ekki upp á fleiri fiska en fimm. Fyrstu fréttir hljóta þó að vera að Harpa er á landinu með litlu kúluna sína. Ég verð endilega að ná góðri mynd af henni fyrir bloggið áður en hún flýr landið á ný. Fjölskyldan ætlar að fjölmenna í 3D sónar 23. júní næstkomandi þannig að maður birtir kannski mynd af litla ömmubarninu í leiðinni? Harpa útskrifaðist úr lýðháskólanum fyrir skemmstu, var önnur hæst og fékk myndarleg bókarverðlaun. Ekki amalegt það!

En ef við rifjum upp síðustu viku ganga fréttir helst út á stutta tjaldútilegu og afmæli handlagna heimilisföðursins. Okkur áskotnaðist alveg ljómandi fínt tjald í fyrrahaust og ég gaf í kjölfarið hálfgildings loforð um að sofa í því næsta sumar. Ég hef slæma reynslu af tjaldútilegum og var eiginlega löngu búin að taka fyrir svoleiðis vitleysu, en ákvað samt að fórna mér fyrir blessuð litlu börnin mín. Betra að hafa ekki óefnd loforð hangandi yfir sér í allt sumar þannig að ég dreif fjölskylduna til Þingvalla síðasta sunnudagskvöld. Hér er búið að reisa tjaldið í góðu skjóli: 

 

Mér leið vel um nóttina en svaf lítið sem ekkert. Ég er viðkvæmt lítið blóm sem þolir ekki fuglasöng, hrotur, byltur og lítið barn sem er alltaf með kvef og sparkar jafnframt sænginni af sér á fimm mínútna fresti. Það var nóg af fersku lofti og allir aðrir sváfu eins og englar. Kristrún hafði reyndar blundað á leiðinni á Þingvöll þannig að hún fór í marga kollhnísa löngu eftir miðnætti þangað til að hún datt loksins út af og byrjaði að hrjóta í takt við föður sinn. Hér eru stelpurnar rétt áður en þær fóru að sofa:

 

Það kom sér vel að hafa þetta fína flugnanet á tjaldinu því að morguninn eftir var svo mikið mýflugnager úti að það var ekki séns að reyna að borða morgunmatinn þar. Flugurnar flykktust svo inn í tjaldið og reyndu að brjóta sér leið í gegnum "þakið" og mynduðu hið notalegasta rigningarhljóð með látunum.

Úps...ég gleymdi að segja frá því að Sigrún Björk losnaði loksins við barnatönnina sem var búin að lafa lengi út um munnvikið þarna um kvöldið. Hvernig losnaði tönnin? Ef Sigrún er spurð segir hún bara satt: "Mamma lamdi hana út úr mér." Áður en þið hringið í 1717 vil ég fá að útskýra: Ég var í gamnislag við Björgu og tók óvart nett kung fu á Sigrúnu í leiðinni. Hún varð ægilega glöð og fannst þetta ekkert vont (hjúkkit). Tannálfurinn kom svo í heimsókn um nóttina og reyndist óvenju gjafmildur. Hér er Sigrún með tönnina sína, enn blóðug á vörunum: 

 

Ég hlakka til að sjá hana með stóru fullorðinstennurnar!

 

Hér er svo Hjörtur sæti, nývaknaður og örugglega nýbúinn með morgunprumpið ef marka má gleðisvipinn á andlitinu: 

 

Það var ekkert flugnager í kringum hann enda lifir ekkert kvikt á Gazasvæðinu.

 

Við tókum svo túristann á Þingvöllum og höfðum öll gaman af í góða veðrinu: 

 

Dagarnir hafa liðið hratt við leik og störf. Mér til heilmikillar ánægju er Óli Snorri tabatasnillingur kominn aftur heim frá Ítalíu og farinn að kenna í Laugum. Ég mætti í tíma á þriðjudag og fimmtudag og er enn með harðsperrur. Svona á að gera þetta! Ég kíkti líka með Kristrúnu til nýs læknis, svona til þess að grafast fyrir um hvað geti valdið þessum tíðu veikindum hennar síðasta hálfa árið. Hún getur ekki endalaust svolgrað í sig sýkalyf, kellingaranginn. Ég er samt bjartsýn á að hún verði hress í sumar. Björg Steinunn fór í unglingavinnuna í fyrsta sinn á miðvikudag en hefur ekki látið sjá sig þar síðan. Ekki það að henni hafi ekki líkað vinnan vel, það er bara búið að vera fullt djobb að vera í skólahljómsveitinni þessa dagana. En það frábæra er að ef spileríið skarast við vinnuna fær hún samt borgað. Góður díll!

 

Sigrún og Aðalsteinn Ástuson eru búin að eyða miklum tíma saman þessa vikuna. Þau hafa verið saman á leikjanámskeiði þrjá tíma á hverjum morgni og eytt svo flestum dögum saman eftir það. Þau hafa þó verið meira heima hjá Aðalsteini, enda er Ásta mikill bakari. Ég hef líka notið góðs af og svolgrað í mig latté og úðað í mig ylvolgu bakkelsi alla daga, nema reyndar einn þegar Margrét vinkona bauð mér í ekki síðri trakteringar. Ég er ótrúlega heppin manneskja. Ég verð nú að koma með enn eina fréttina af henni Ástu fyrir þá sem ekki eru vinir hennar á facebook en finnst samt eins og þeir þekki hana vel í gegnum sögurnar mínar. Á fimmtudaginn pikkaði hún mig og mínar litlu dömur upp rétt fyrir sex því við ætluðum að hlusta á SK og sænska skólahljómsveit spila saman í Ráðhúsinu (frábærir tónleikar by the way). Á leiðinni þangað sagði hún mér "casually" að hún héldi að hún væri úlnliðsbrotin. Ég var nú frekar vantrúuð á það en vildi samt að við drifum okkur þá í skyndi upp á bráðamóttöku. Nei nei, kella var alveg róleg, stýrði strumpastrætó með vinstri (þessari sem átti að vera brotin), hélt í gemsann með hægri og reimaði skóna hans Aðalsteins með tungunni. Eftir tónleikana ropaði því hún út úr sér að hún hefði brotnað í HÁDEGINU (datt um bandið hjá Heklu tík)! En hún hafði engan tíma til þess að láta kíkja á þetta strax því hún átti eftir að bera út og koma öllum HK búningum 7. flokks til skila. Hún átti svo skemmtilega nótt á bráðamóttökunni þar sem kom í ljós að hún var bæði úlnliðsbrotin og handarbaksbrotin! Stelpan er ekki enn búin að jafna sig á ökklabrotinu þannig að ég segi bara jahéddnahéroghættunúalveg! Hvað næst? 

 

Síðasta frétt fyrir fréttir er svo afmælið hans Hjartar. Ekkert óvenjulegt eða merkilegt afmæli svo sem, enda fékk hann sömu gjafir og vanalega, alla vega frá Álfatúnsfjölskyldunni. Hér er liðið nývaknað,  allt nema unglingurinn sem var ekki vakinn af því að vinkonan var að gista og þær kjöftuðu fram á nótt. Aðalsteinn gisti líka en þessir litlu grísir spretta alltaf á fætur þegar þeir heyra orðið "afmæli."

 

Þessi mynd er sérstaklega tekin fyrir Svövu mágkonu sem þolir ekki að sjá nærbuxur á myndum, allra síst þegar bróðir hennar klæðist þeim. Ég samdi smá vísu fyrir Hjört með boði um að fara út að borða á Sushisamba. Sigrún Björk hreifst mjög af uppátæki móðurinnar og var fljót að læra textann:

 

 

 En það var bara haldin hefðbundin afmælisveisla á miðvikudaginn síðasta, með öllum stelpunum og pabba gamla (Bjórlafi). Þessi var í eftirmat:

Algjör B O B A !

 

Bæ í bili

 

Sóla sautjánda...júní  

 

Þroski Sigrúnar Bjarkar á fyrsta ári í grunnskóla

Nú eru skólaslit búin í flestum grunnskólum og krakkar og foreldrar flestir sáttir við árangurinn. Sigrún Björk lauk sínu fyrsta ári í Snælandsskóla í fyrradag en fékk enga sérstaka einkunn eða umsögn, sem er nú kannski allt í lagi fyrir svo unga krakka (þó að foreldrar séu oft mjög einkunnasjúkir). Þetta gekk allt saman vel og Sigrún Björk er ánægð með skólann og kennarann sinn og líður bara vel, sem er tvímælalaust fyrir mestu. Krakkarnir í fyrsta bekk fengu samt afhent stórt umslag eins og eldri krakkarnir, en í þessu umslagi var ein sjálfsmynd sem teiknuð var að hausti og önnur sem teiknuð var að vori. Það er gaman að rýna í svona myndir og skoða hversu mikið sjálfsmyndin hefur breyst á stuttum tíma. Hér er myndin sem Sigrún Björk teiknaði af sjálfri sér í haust þegar hún var nýskriðin úr leikskóla og ekki einu sinni orðin sex ára:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Voðalega krúttleg bleik og blá álfaprinsessa. Ég er mest hissa á því að engin kóróna sé á kolli litlu prinsessunnar, en hún teiknaði sig iðulega með gullslegið höfuðfat á leikskólatímabilinu. Hér má hins vegar sjá Sigrúnu sjóuðu eftir einn vetur í grunnskóla:

 

Hér er hin rokkaða Sigrún í svörtum bol, með hliðartagl og stóra glottið á andlitinu. Engir vængir, slatti af maskara  en ekkert prinsessurugl. Bleiku buxurnar vísa samt í ákveðna nostalgíu. En sólin skín skært á kantinum þannig að það er töluverð gleði yfir þessari mynd. Slatti af sjálfstrausti líka, er það ekki? Hvað lesið þið annars út úr þessum myndum?

 

Gaman að'essu :)

 

Sóla Sigrúnarmútta

Enginn flóafriður í Hólminum

Komin heim úr Hólminum fagra með manninn minn magra, tvö stykki börn og eina kaffikvörn. Gaman að fá kofann sinn aftur í sumar, en heldur verra að vera bitin af einhverri fló og sitja uppi með rúmlega 30 bit og vera alveg að drepast úr kláða. Sigrún Björk fékk nokkur en allir aðrir sluppu og þá er ég að tala um Bjössa og fjölskyldu, Helgu og kærasta, pabba og svo Hjört og Kiddú. I'm so special. Bjössi og co. voru reyndar bara í húsinu eina nótt og svo komum við með restina af liðinu á laugardaginn. 

 

Húsið okkar er svo lítið að elsta dóttirin og viðhengið þurftu að dúsa úti í tjaldi! Veðrið var samt alveg fínt framan af. Við fórum fyrsta veiðitúrinn á Sólu á Sjómannadaginn og vorum allt of fljót að fylla kvótann.

 

Steikti þorskurinn bragðaðist jafnvel betur en entre cote grillsteikin með bernaise sósunni og þá er nú mikið sagt. Við kíktum aðeins á hátíðahöldin við bryggjuna en slepptum kaffinu í flóabátnum Baldri. En samt sit ég uppi með kláða og kvalir. Ég er alveg bit!

 

Túrinn rennur svolítið saman í eitt hjá mér núna þegar ég er að reyna að rifja hann upp. Ég sé fyrir mér sól, heitan pott, Bjórlaf með bjór, Hjört að ditta að hinu og þessu, Sigrúnu alsæla með leikfélagana sína og Kiddú á vappi um tún. Svo vel vildi til að leikhópurinn Lotta var á ferðinni í Hólminum, en Sigrún og Hjörtur eru búin að vera fastir áskrifendur að þeirra leikritum síðustu fjögur árin.

 

Núna fórum ég og Kristrún líka með og skemmtum okkur konunglega á Stígvélaða kettinum. Ég mæli eindregið með þessari bráðfyndnu sýningu. Sigrún býður mjög spennt eftir að fá geisladiskinn með lögunum sendan heim,  enda eru hún og Lotta músíkalskt par, sannkallaðir djassgeggjarar.

 

Sigrún Björk var svo upptekin við að leika sér við vinkonur sínar að hún mátti engan veginn vera að því að koma með mér og Kiddú að heimsækja Maj'ömmu. Það er alltaf svo gott að koma til ömmu og spjalla um daginn og veginn og drekka góða kaffið hennar. Kristrún undi sér vel með dótakassann hennar ömmu á meðan. Eftir heimsóknina kíktum við niður í fjöru í Maðkavík og fleyttum skeljum á flóðinu. Við náðum líka að kíkja aðeins á Dísu skvísu áður en við fórum heim í gær og klappa kisunum hennar, Lukku og Lukka. Og klappa Gúnda á kollinn.

 

Svo voru skólaslit í dag og allir á heimilinu voða glaðir með árangur stelpnanna. Nú þarf að fara að sinna millistykkinu á heimilinu vel og sjá til þess að hún fari út að leika með reglulegu millibili. Það er ekki alveg ljóst hvenær við förum næst í Hólminn. Veðurspáin er ekkert sérstök í bili og ýmisleg verkefni framundan hjá fjölskyldumeðlimum hérna heima.

 

Það má eflaust gera sér bloggmat úr því sem gerist á næstu dögum...

 

Sóla fló  

London í gær, Stykkiz á morgun

Það fara að verða

síðustu forvöð að rifja upp Lundúnaför okkar mæðgna áður en fjölskyldan fer í sína fyrstu Stykkishólmsför á þessu ári. Strax er farið að fenna í sporin og Björg úti á lífinu "as we speak/write" þannig að ég verð að treysta á mitt gamla og "góða" minni. Látum okkur nú sjá....

Dagur 1: Þrælspennt Björg spratt upp eins og fjöður klukkan hálf fimm að morgni (öðru vísi mér áður brá) og við vorum ekki lengi út á völl, hvar við skildum eftir sexpakkann (Honduna) í góðum höndum Icepark (þrif og bón). Björg hefur kvartað sáran undan helv.... kreppunni og fátæktinni sem henni fylgir: Heil FJÖGUR ár síðan hún fór til útlanda!

Illa farið með ungviðið. Hún naut sín í botn í flugvélinni og horfði á myndir og þætti með ákafa skemmtiglaða unglingsins. Eftir smá bras á flugvellinum (þar sem hún komst að þeirri niðurstöðu að ég væri í raun líkari Susan en Lynette í Despo) náðum við áfangastað með hjálp neðanjarðarlestakerfisins, sem Björg náði tökum á en to tre. Gistingin var þrælfín, í gegnum airbnb eins og svo oft áður. Við köstuðum af okkur töskunum, drifum okkur niður í Regent's Park og ætluðum að ná dýragarðinum fyrir lokun, en vorum aðeins of seinar. Við fórum því bara niður í miðbæ og tjilluðum þar og tjúttuðum, meðal annars í Soho þar sem Björg horfði stóreygð á allar sexbúllurnar og fólkið sem stóð fyrir utan barina í hitanum og svolgraði í sig bjór. Crispy duck afgreidd þetta kvöldið og Björgu líkaði hún ágætlega.

Dagur 2: Allir morgnar hjá Björgu byrjuðu með ristuðu brauði og 20 sentimetra þykku lagi af súkkulaðiáleggi. Það má gera allt í fríi,  er það ekki? Við áttum svo frábæran tíma í dýragarðinum með fiðrildum, mörgæsum, gíröffum og tarantúla köngulóm. 

Eftir mikið labb í dýragarðinum lögðum við okkur aðeins í Regent's Park, svona rétt til þess að safna kröftum fyrir Oxford Street. Það hafðist, en það var allt of mikið að gera í búðunum. Björgu fannst hún samt vera komin til himnaríkis og naut þess að skoða úrvalið í H&M og Claire's. Við fórum svo á Trafalager Square í kvöldsólinni, þar sem Björg gaf dúfunum brauð í laumi. Þegar ég var þarna með pabba snemma á níunda áratugnum var hægt að kaupa skál með korni fyrir dúfurnar. Það skemmtilegasta sem ég gerði í ferðinni var líklega að hafa 40 dúfur sitjandi á mér, kroppandi af mér kornið. Núna þykja dúfurnar vera plága sem er ver og miður. Ætli við höfum svo ekki endað daginn á að troða í okkur Big Mac, en þar þreytti Björg frumraun sína. Nei, hvernig læt ég? Við flýttum okkur heim óvenju snemma þetta kvöld til þess að horfa á Eurovision. Algjör snilld að hlusta á breska þulinn!

Dagur 3: Við vorum komnar niður í Camden Town á slaginu 10 á sunnudagsmorgni og nutum þess að ganga á milli sölubása, sóla okkur og sjá aðra. 

 Björg gerði nokkuð góð kaup á Camdeneyrinni og gott ef mamman henti ekki tíu pundum í eina peysulufsu. Boðorð Bjargar í þessari ferð var: "Mamma! Þú verður að kaupa þér einhverja liti!" Það var mjög erfitt. Þó að svartur sé ekki hluti af regnboganum finnst mér hann samt alveg vera litur. Svona rétt eins og fjólugrænn. Frapuccini á Starbucks rataði inn á millri þykkra vara Bjargar og fannst henni ekkert sérstaklega mikið til þess drykks koma. En allt verður hún að prófa, stelpan. En hápunktur dagsins hjá mér voru ekki góðu kaupin í peysudruslunni, heldur grillveislan hjá Palmer fjölskyldunni. Ég var au pair hjá þeim í fjóra mánuði fyrir möööörgum árum og hef haldið góðu sambandi síðan. Við skiptumst enn á sendibréfum og jólagjöfum og nú var kominn tími til þess að sýna Björgu þessa umtöluðu fjölskyldu og vice versa. Við vorum svolítið seinar fyrir þannig að tuttugu mínútna gangurinn frá lestarstöðinni varð að nást á tíu mínútum (ég þooooli ekki að vera of sein) og það hafðist, þrátt fyrir dragbítinn hana dóttur mína (skiptir ekki máli hvað ég segi um hana...hún les ekki bloggið).

 Móðar og másandi mættum við á slaginu þrjú í þessa líka fínu grillveislu með frábæru fólki. Jennifer var bara rúmlega eins árs þegar ég yfirgaf hana fyrir landið ísakalda (og mastersritgerð sem þurfti að klára) en aldrei hef ég getað gleymt þessu krúttlega krullubarni. Nú er hún orðin 19 að verða 20 og algjört fyrirmyndarbarn. Dásemdardagur sem við enduðum svo niðri á Leicester Square í Haagen-Dazs ísbúðinni. Þar fór hvítan úr augunum.

Dagur 4: Byrjuðum á dýflissum Lundúnarborgar, sem voru pínulítil vonbrigði. Alls ekkert "scary." Samt gaman og fróðlegt. Björg hafði til dæmis aldrei heyrt um Jack the Ripper, Sweeney Todd, Bloody Mary og fleira gott fólk og var uppfull af spurningum eftir túrinn. Dásamleg lautarferð í Hyde Park á eftir (fullt af goodies úr Marks & Spencer) og síðan ferð til Stratford. Þar börðum við helsta ólympíuleikvanginn augum og duttum svo "óvart" inn í svaka verslunarmiðstöð sem var alveg jafn "busy" og Oxford Street. Eru Lundúnarbúar verslunaróðir? Björgu tókst enn sem fyrr mun betur að gera góð kaup heldur en mér, enda er munurinn á okkur sá að hún veit hvað hún vill. Mér finnst gaman að kaupa á börnin mín en hef verið frekar léleg undanfarið að finna fatatuskur á mig, sérstaklega þegar skær sumartískan er í gangi. Ætli ég sé ekki bara orðin svona praktísk með aldrinum, vitandi það að á Íslandi koma bara þrír dagar á ári max þar sem manni er ekki skítkalt í stuttbuxum og bol um hábjartan dag. Eftir mikinn labbilabb dag var gott að uppgötva óvart rosalega fínan indverskan stað í sínu eigin hverfi. Við gerðum okkur að leik að panta sterkasta réttinn á matseðlinum og fórum létt með að klára hann án teljandi táradala eða horleka. Það fór að vísu einhver söngur af stað í iðrunum daginn eftir á versta stað (klósettlausu H&M) en það leið fljótt hjá. 

Dagur 5: Vaxmyndasafnið var hápunkturinn þennan daginn.

Það einhvern veginn klikkar aldrei. Björg hafði gaman af því að sjá að hún var með þykkari varir en Angelina Jolie og að mamma hennar er ennþá svolítið skotin í George Clooney, þrátt fyrir að hún sé gift mun fallegri manni en honum (mín orð, ekki hennar). Þvælingur í búðum og National Gallery er það helsta sem ég man frá deginum. Ég varð að sýna henni orginal Sólblóm eftir meistara Van Gogh, fyrst að við vorum sjálf í gistingu sem hét "The Sunflower Room." Ég játa það að ég er Van Gogh aðdáandi. Var einmitt að spá í hvort að ég hefði einhvern spes smekk þegar kemur að listum og...fötum? Hringur Jóhannesson í uppáhaldi á Íslandi....já og Hagkaup í fötum...múahahhaaa. Keep it simple. Anyways, Brökin heimtaði svo að fá að endurupplifa stemmninguna í Chinatown. Við enduðum á "All you can eat buffet" og komumst að endanlegri niðurstöðu: Kínverskur (s.s. vestrænn kínverskur) matur gengur aðallega út á djúpsteikingu og sykur. Yummie (án kaldhæðni - þetta er rosalega gott)!

Dagur 6: Síðasti dagurinn og tregi í hjarta. Litli táningurinn búinn að sofa í sama rúmi og mamma gamla allan tímann og meira að segja halda í hönd aldraðrar móður sinnar flestar stundir. Yndislegur tími saman. 

Söknuðurinn eftir hinum fjölskyldumeðlimunum braust upp af og til, sérstaklega þegar ég sá krúttleg börn poppa upp í lestum og verslunum. Hvað er betra en að knúsa yngsta krílið? Gremja yfir dýrtíðinni í útlöndum var stundum skammt undan, en ég tók meðvitaða ákvörðun um að láta ekki gengi krónunnar gagnvart breska pundinu hafa áhrif á gleðina. "Pay and smile" var mantra mömmunnar. Við eyddum síðasta deginum í sólskininu endalausa í alls konar hangs. Örlítið meira búðaráp. Lautarferð við London Bridge. Ójá! Sáum einn frægan þar, sjálfan borgarstjórann í London. Við gengum nánast í flasið á honum þar sem hann var að rölta einn í hraðbanka. Eins vel upp aldar og við erum þóttumst við ekkert taka eftir honum en hvísluðumst á í öruggri fjarlægð: "Vá...var þetta ekki borgarstjórinn? Ha jú! Pottþétt...vó!!!" Við vorum nánast með þetta á tæru því að hann er mjög sérstakur í útliti (samsuða af Boris Becker og Donald Trump), auk þess sem hann var á forsíðu ferðabæklings sem ég tók með mér út um allar trissur og við höfðum stúderað ágætlega vaxmynd af honum á Madame Tussaud's. 

En við vorum ekki 100% vissar fyrr en við fórum inn í fallegt kúlulaga hús við hliðina á hraðbankanum og komumst að því að þetta var "city hall" eða ráðhús Lundúnabúa. Kúl. Björg var alltaf að vonast til þess að sjá Josh Hutcherson eða Hayden Panettiere en þau eru nú bæði Kanar þannig að sénsinn var víst ekki mikill. Ég man þá daga þegar maður djammaði með Damon Albarn og Jarvis Cocker í London. Those were the days my friend.... Jæja, svo var farið heim, troðið ofan í töskur og haldið upp á Heathrow. Frábær ferð að baki og kellurnar tanaðar í drasl. Mikið var svo gaman að hitta krílin og kallinn á ný. Eftir sjö ár fer ég svo í svona fermingarferð með Sigrúnu. Eða pabbi hennar. Helst ég samt. Hef sjö ár til þess að agitera fyrir því. Leita eftir stuðningi...? 

Veðrið hér á Íslandi er nú ekki búið að vera amalegt heldur! Hvað er í gangi? Ég vona bara að þetta haldi áfram svo að koddaslagurinn á sjómannadaginn í Stykkishólmi fari ekki illa með þá sem lenda í sjónum!

Næst verða færðar fréttir frá Stykkishólmi.

Þetta er Sólrún I. Ólafsdóttir sem talar frá Madrid. Eða Kópavogi. Whatever