Staldrað við í túninu heima

Klukkan er ellefu að kveldi og sólin skín loks hér í Kópavogi. Það lofar góðu. Ég er ekki enn búin að upplifa sólbaðsdag í garðinum við nýja húsið mitt og samt flutti ég í Daltúnið í desember! Sólardagarnir hérna um síðustu helgi fóru fram hjá mér af því að þá var ég í Hólminum.

Við ákváðum að fresta aðeins för í Hólminn eftir að við komum heim frá Tyrklandi, aðallega vegna þess að Kiddý litla Lúlludóttir varð stúdent 17. júní og ætlaði í bæinn 18. júní. Þá gafst móðurfjölskyldu hennar gott tækifæri til þess að halda stúdentsveislu númer tvö (það er svooo langt til Akureyrar, sérstaklega fyrir Tyrkjalúna). Það urðu fagnaðarfundir og hér er hluti af familíunni fallegu að borða eftirréttinn ógurlega:

Núbb...svo var brunað í Hólminn - fyrsta ferðin á árinu! Veðrið var yndislegt allan tímann og fríið hélt því bara áfram að vera ljúft og gott. Stelpurnar fóru í sund einn daginn og urðu brúnni eftir þá sundferð en þær höfðu verið eftir heilar þrjár vikur í Tyrklandi, enda var ég svo sem ekki að maka neitt á þær sólarvörn í íslensku sólinni. Við náðum að kíkja til Maj'ömmu og Dísu (og í 3 mínútur til Grétu frænku) og svo vorum við bara að "chilla" heima í heita pottinum. Algjör afslöppun. Auðvitað kíktum við á mínar æskuslóðir niðri við Maðkavík og fleyttum nokkrum skeljum:

Ekki taka mark á kappklæddri Sigrúnu. Hún er eiginlega alltaf í flíspeysu, úlpu, með sólgleraugu og glimmerhúfuna sína, nánast hvernig sem viðrar.

Við komum svo heim síðasta sunnudagskvöld og höfum alveg verið upptekin við vinnu og eilitla skemmtun. Sigrún fór á körfuboltanámskeið með Aðalsteini fyrir hádegi alla vikuna (mjög skrítið námskeið og ég held að þau hafi nánast ekkert spilað körfubolta, en það er önnur saga) og Kristrún mætti í leikskólann, galvösk. Ásta sá um að halda mig við efnið og bæði á mánudegi og miðvikudegi vaknaði ég klukkan hálf sex til þess að mæta í tíma í World Class í stöðvaþjálfun og spinning á eftir. Það voru svo mikil hlaup í tímanum að sprettæfingar hjá Laugaskokki (a long time ago) rifjuðust upp. Hlaupavöðvarnir urðu hissa en glaðir en því miður þoldu iljarnar ekki þessa vitleysu þannig að ég er komin í pásu fram yfir helgi. Björg og vinkona hennar komu með okkur í annan tímann og tóku vel á því, svo vel að þær áttu í stökustu vandræðum með að beygja sig eftir arfa í unglingavinnunni í nokkra daga á eftir. Anyways, mér gafst smá tóm á morgnana til þess að vinna að endurskrifum á kennslubókunum okkar, en reyndi svo að sinna börnum og tiltekt eftir hádegi. Veðrið hefur ekki verið mjög spennandi til útivistar, en einn daginn rofaði ágætlega til og þá skunduðum við í Húsdýragarðinn. Hér eru Aðalsteinn, Sigrún og Kristrún í lestinni, ægilega glöð:

Ég reyndi að festa Ástu og Ríkharð á filmu í bátunum, en þar sem sá síðarnefndi var við stýrið hjá Ástu og Kristrún stjórnaði mínu fleyi, var ekki séns að ná góðri mynd af bátsverjum. Hér sést þó framan í Ástu, rétt áður en hún sentist áfram í næsta hring:

 

 

Helga Rún er komin í þægilega innivinnu og grætur sólarleysið ekkert of mikið. Hún vinnur í afgreiðslunni í stóra turninum á Smáratorgi og ferst það vel úr hendi. Ég rétti henni þessa kók í vinnunni af því að hún er svo Tyrklandstönuð:

 Alveg Kolbrún!  

 

Nú líður að því að við förum aftur í Hólminn og svo í Flatey þannig að nýliðna viku varð að nýta vel. Ofurhjónin Sólveig og Þorri verða bæði fertug um þessar mundir þannig að okkur þótti við hæfi að bjóða þeim út að borða. Allir voru til í sushi (jibbý!) þannig að við bókuðum borð á Sushi samba og sáum ekki eftir því:

Ég smakkaði svokallaðan "smjörfisk" í fyrsta sinn. Ég gúgglaði kvikindið í símanum mínum og kom þá fyrst upp mynd af sprettfiski, líkum þeim sem við veiðum í Flatey með því að velta við steinum. Langir fiskar og hálir sem álar, hvaðan nafnið "butterfish" er líklega komið. Ég hugsaði mér gott til glóðarinnar að fara grilla svona gómsætan fisk í Flatey, en Hjörtur sagði að stærð og áferð flakanna passaði engan veginn við sprettfisk, þannig að ég fann annan líklegri sem er kallaður "Japanese butterfish." Nafnið er pottþétt dregið af því hvað hann er mjúkur og bragðast nánast eins og smjör. Mæli með'onum. Þó ekki úldnu sardínunum sem okkur var boðið upp á líka. En sumir hafa eflaust smekk fyrir slíku, rétt eins og við étum kæstan hákarl.

Nú er komin helgi og Hjörtur farinn aftur á stjá, ójá. Hann fór með vinum sínum í svokallaða "hrútaferð" einhvers staðar rétt hjá Hólmavík og unir hag sínum vel. Ég var eitthvað að vesenast með í morgun hvað ég ætti að gera með ungviðinu í rigningunni. Svo stytti upp þannig að IKEA ferðin var slegin af og strætóferð niður í miðbæ tekin upp í staðinn. Stelpurnar voru mjög ánægðar með það. Hér bíða þær spenntar í strætóskýli, sem er mjög sjaldgæf reynsla fyrir þær tvær yngstu:

Við gengum frá Hlemmi niður á Lækjartorg og alls staðar virtist vera nokkuð róleg stemmning. Björg fjárfesti í nokkrum grammófónplötum (80s auðvitað) á slikk og svo tókum við nokkra diska á Sushi Train (stelpurnar eeeeelska sushi á færibandi). Ég stefni svo á hjólaferð með grísina á morgun, svona eftir að búið er að horfa á barnaefnið og ég búin að skila af mér smá vinnu.

Hólmurinn og Flatey einhvern tímann í næstu viku og ég bið bara um þokkalegt veður. Annars get ég sko ekki kvartað, búin að fá þessa fínu sól í 3 vikur í Tyrklandi. Pabbi er úti á Spáni núna með Bjössa bró og family og finnst það sko ekki leiðinlegt. Svona á að lifa lífinu þegar maður er hættur að vinna. Ég er strax farin að hlakka til þess að flakka á milli dætra minna fimm og fá að liggja með tærnar upp í loft með þeim á öllum ferðalögum og blogga um allsnægtirnar .

Ætla samt að muna að njóta líðandi stundar og bið ykkur vel að lifa. Eimen.  

Sóla sólþyrsta 

Kallinn fimmtugur og eldhús í fokki

Ég ætla nú að tala sem minnst um eldhúsið, enda mikilvægara að eiginmaðurinn eigi smá minningar á alnetinu um afmælisdaginn sinn. Fyrst þarf að vísu að gera síðustu dögunum á Tyrklandi skil.

Ég reyndar man ekki eftir neinu sérstöku. Við fórum í þessa siglingu og svo í vatnsleikjagarðinn áður en Björg fór heim, en eftir það gerðist ekkert fréttnæmt. Engar fréttir eru góðar fréttir. Samveran skipti mestu máli í þessari ferð, að mínu mati. Það var sjaldnast eitthvað prógram fyrir hvern dag, nema auðvitað vangaveltur hjá Sigrúnu um hvernig ís þær myndu fá í dag og svo auðvitað hjá Bjórlafi um hvort að ekki væri örugglega einn kaldur í ísskápnum (djók). Allir náðu vel saman, bæði ungir og aldnir. Hér er eitt dæmi um káta kappa sem voru að fíla hvorn annan:

Ól'afi og Jakob krútturass! Jakob sló ekkert lítið í gegn í Tyrklandi. Hann vakti gífurlega athygli hvert sem hann fór og allir vildu klípa í kinnarnar á honum, blessa hann og knúsa. Kannski af því að Tyrkir eru barngóðir, kannski af því að hann er svo hrikalega sætur, kannski af því að hann er bláeygður? Líklega sitt lítið af hverju. Kristrún litla ljóshærða fékk líka sinn skerf af athygli en ólíkt Jakob brosmilda fór feimna stelpan undan í flæmingi (eins og hver annar læmingi) og gaf ekkert af sér til baka. Anyways, hér er ein mynd af öldruðu ömmunni og háaldraða afanum með litla kalli:

Jól'amma, Jakobus og Hjöss'afi.

Ég hef áður minnst á fjölskrúðugt dýralíf í Tyrklandi og í bænum okkar, Akyaka. Hundar ganga hér um meira og minna frjálsir og ekki eru færri kettir heldur. Flest eru dýrin hin alúðlegustu og hefði ég helst viljað taka þau öll með mér heim. Kannski ekki skordýrin, þó að þau hafi reyndar verið meganæs (fyrir utan moskítós, en ég slapp með einhver átta bit, þökk sé eitrinu sem ég úðaði á mig daglega). Eitt kvöldið sáum við broddgölt en þorðum ekki að reyna að taka hann með heim. Hins vegar björguðum við lítilli eðlu úr kattarklóm og geymdum hana í boxi heima. Eins og sést var búið að halaklippa hana og rífa í holdið:

Því miður dó krílið sólarhring seinna. Þetta var eðal eðla, eðlilega. Blessuð sé minning hennar.

I-phone-inn hans Hjartar dó líka harmdauða. Ég horfði tvisvar á eftir Hirti stinga sér ofan í laugina í öllum fötum. Í fyrra skiptið þegar hann ætlaði að láta skjaldbökuna synda í lauginni og áttaði sig svo á að ég var ekki að ljúga því að þetta væri landskjaldbaka. Í seinna skiptið þegar hann missti glænýjan I-phone 5 ofan í laugina. Glænýr og steindauður! Sem betur fer er kallinn vel tryggður og kominn með nýjan síma. Hér þurrkar Hjörtur sér við eldinn ofurvinsæla, ásamt Connery tengdaföður sínum:

Við vorum alveg á því að það þyrfti að byggja svona kamínu úti í Flatey. Fátt lyktar betur en viður að brenna og fátt er meira róandi en eldur sem logar glatt í arni, nema Prozac auðvitað.

Afmælisdagurinn? Daginn fyrir brottför rann upp afmælisdagurinn hans Hjartar. Fyrsta stórafmælið sem ég upplifi með honum. Ég veit, gamalt fólk í ungu sambandi. Harpa reddaði alveg svakalega fínni afmælisköku fyrir pabba sinn og við græjuðum eitthvað fleira huggulegt í afmælisbrönsinn. Hér er fyrra settið af dætrunum að horfa af aðdáun á pabba sinn með afmælistertuna:

Við fundum ekkert slökkvitæki þannig að 50 kerti á köku verða að bíða betri dags.

Svo þurfti stórafmælisbarnið að setjast við tölvuna og vinna og vinna og vinna og vinna á meðan við sóluðum okkur við sundlaugarbakkann. Ég meina, einhver verður að borga ferðina! Enginn vindur var fyrir drekaflug þannig að blessaður drengurinn fékk kannski ekkert mjög mikið kikk út úr deginum. Skemmtilegt kvöld í Ottoman höllinni bjargaði þó miklu. Þar mættum við á staðinn tæplega klukkutíma of seint (af því að Hjörtur var að vinna og vinna og vinna og...) og biðum spennt en ægilega pen eftir einhverju huggulegu í gogginn. 

Þessi fjölskylda á reyndar ekkert voðalega auðvelt með að sitja kyrr of lengi þannig að fljótlega var farið út í einhvern fíflagang við sundlaugarbakkann. Gamla pósaði eins og henni einni er lagið (Lúlla style) og hafði ekki hugmynd um að Harpa væri í svipuðum stellingum hinum megin á bakkanum:

Sama má svo segja um næstu mynd. Harpa hélt að hún væri að eyðileggja huggulega mynd af henni og pabbanum, en á meðan taldi hann sig vera að gera það sama. Synchronized sinners:

Við fórum örsjaldan út að borða í Akyaka þannig að þessi afmælismáltíð var hin fínasta tilbreyting. Tyrkir nota mikið af mjólkurvörum og lambakjöti í sinni matreiðslu, rétt eins og Íslendingar. Eftir forrétt, aðalrétt og eftirrétt var upplagt að róla og góla aðeins í garðinum:

Stelpur í stuði!

Afmælisbarnið bauð svo upp á einn nettan kokteil fyrir svefninn, sem hinar stelpurnar í stuðinu tóku heldur betur fagnandi:

Stelpur í stöööði!

Veitingastaðurinn var steinsnar frá húsinu þannig að við röltum heim í myrkrinu og horfðum með aðdáun á stjörnubjartan himininn í síðasta sinn. Tunglsjúkur Hjörtur rak tærnar í dauðan snák og kláraði afmælisgöngutúrinn með barnavagn í annarri og snák í hinni. 

Allir fóru beint að sofa því að framundan var rúmlega sólarhrings ferðalag til Íslands. Allir nema Hjörtur og Bjór, sem eyddu síðasta hálftímanum af afmælisdeginum fyrir framan eldsglóðirnar, líklega í þunglyndi yfir að vera báðir komnir yfir hæðina...all downhill from now.

Þetta er síðasta myndin sem tekin var af Hirti á afmælisdaginn. Greinilega mjög þunglyndur:

 

Frábært frí að baki og nú er bara að takast á við suddann á Íslandi á ný. Eldhúsinnréttingin sem átti að vera tilbúin er varla hálfnuð. Fyrst brotnaði borðplatan í framleiðslunni og verður ekki tilbúin aftur fyrr en í fyrsta lagi um miðjan júlí. Svo urðu þau leiðu mistök í sprautun á hurðum á innréttingunni að öllu dótinu var pakkað saman inn í bylgjupappa ÁÐUR en lakkið var þornað þannig að allt límdist saman og öll vinnan ónýt. Hvað næst? En sem betur fer getum við flúið í Hólminn um stund næsta miðvikudag, þar sem allt er örugglega í toppstandi eins og vanalega. En þangað til munum við knúsa Kisa í klessu (hann saknaði okkar greinilega MJÖG mikið), halda upp á þjóðhátíðardaginn og bjóða svo Kiddý nýstúdent frá MA og okkar fólki í smá dinner í eldhúsómyndinni. Björg kom alsæl heim í dag eftir 11 daga ferð í Þýskalandi með Skólahljómsveit Kópavogs, þannig að allt er við það að færast í eðlilegt horf.

Sem sagt, Hjörtur orðinn fimmtugur, Tyrkland er frábært land og eldhúsið verður vonandi klárt fyrir næstu jól.

Kær kveðja  

SÓL 

 

Svipmyndir frá Tyrklandi

Mikið assgoti ætlar að vera erfið fæðing hjá þessu Tyrklandsbloggi númer tvö. Stundum vantaði tölvu, stundum tengingu og oftast nær hvoru tveggja. En hér er ég með uppsafnaðan bunka af ljósmyndum úr fríinu. Reyni að vera fámál.

Talandi um mál, þá er einhver að berja í einhvers konar mál hér fyrir utan gluggann. Hugsanlega verið að mótmæla stjórnvöldum? Við höfum aðeins orðið vör við mótmæli bæði í Akyaka og Marmaris, en allt mjög friðsamlegt. Amma Hakk og Gunni Bjargarpabbi höfðu reyndar miklar áhyggjur af Björgu Steinunni í fyrradag þegar hún þurfti að leggja á sig tæplega sólarhringsferðalag frá Tyrklandi til Íslands, meðal annars með langri viðkomu í Istanbul. Ég viðurkenni að mér var líka órótt þegar ég sá eftir frumburðinum á flugvellinum í Dalaman leggja upp í þetta langa ferðalag alein, enn með sorg í hjarta eftir fréttirnar af fráfalli Hemma. En hún stóð sig vel stelpan og komst heim heil á húfi, reynslunni ríkari. Í morgun flaug hún svo til Þýskalands með skólahljómsveitinni og verður þar þangað til 16. júní. Ég held að hún hafi bara skemmt sér vel hérna hjá okkur, enda væsti ekki um hana í herbergi með Helgu stóru systur. Hér eru þær á góðri stundu:

 

Negrastrákarnir voru 10 en núna eru bara eftir 8, því að Rasmus fór heim í morgun. En erum við annars orðin eins og negrar (vonandi móðga ég engan með því að nota þetta orð) í allri þessari sól? Nah...get nú ekki sagt það, enda fer mesta vinnan í að forðast sólina þegar hún er hvað sterkust og bera á sig góða vörn til þess að brenna ekki. Ég er fyrst núna farin að setja sólarvörn 30 (úr 50) á litlurnar en það er allur gangur á því hvað fullorðna fólkið er að nota. Pabbi er langdekkstur af liðinu, enda heilmikið forskot falið í því að vera ellilífeyrisþegi og sitja á suðursvölum í Fossvoginum í hvert sinn sem íslenska sólin glennti sig eitthvað í vor. Harpa fór hrikalega illa út úr því að gleyma að setja sólarvörn á bakið á sér einn daginn. Hún brann mjög illa á bakinu og leið miklar þjáningar í nokkra daga. Ýmis meðul voru notuð til þess að hjálpa henni til þess að ná einhverjum svefni á meðan á ósköpunum stóð, en ég ætla ekki að útlista það neitt frekar ;).

Dagarnir líða hratt og ég sem hélt að þrjár vikur væru ALLT OF LANGUR TÍMI verð víst að éta það ofan í mig aftur. Ég held að það sé bara mátulegur tími, a.m.k. eins og staðan er búin að vera heima í Daltúninu. Allt á hvolfi og minnir lítið á huggulegt heimili. Við erum í góðu húsi með yndislegum garði og sundlaug og þurfum ekki mikið meira. Útlandareglunni "einn ís á dag kemur skapinu í lag" er fylgt mjög vel eftir, sérstaklega af Sigrúnu sem lætur ekkert fram hjá sér fara þegar möguleikinn á sætindum er annars vegar. Ekki það að stóra systir sé eitthvað betri. Hún vann að því hörðum höndum að þessi fíni ís yrði í eftirmat eitt kvöldið: 

Kristrún smælar líka framan í heiminn og fær röndóttan ís í staðinn! Björg brann aðeins á bringunni og líkti henni við þennan ís. Undir toppnum var hún hvít (vanilla), á bringunni var hún rauð (jarðaber) og fyrir ofan brunann var hún brún (súkkulaði).

Eins og ég hef áður minnst á hefur Hjörtur verið ansi upptekinn við vinnu og mardrekaflug. Aðstæðurnar hér í Akyaka eru frábærar (þess vegna erum við hér) og Hjörtur mjög ánægður með það, þó að hann vildi óska þess að hann hefði líka meiri tíma með okkur. Hér er kallinn að hoppa úti á hafi:

Meganæææææs! Hann ætlaði að fara í smá aukakennslu í dag, svona rétt til þess að læra að gera flikk flakk og heljarstökk í loftinu, en þá brá svo við að það var logn allan daginn. Vonandi fær hann byr í seglin á morgun, kallanginn.

Uppáhaldsiðja mín er að fara með börnin á ströndina. Kristrún er ekki hrifin af sundlauginni, en sjóinn elskar hún af öllu hjarta. Þar nær hún í botn og getur vaðið út um allt, mokað sandi og elt litla fiska. Hér er hún aftan á vindsæng hjá Sigrúnu:

Afi dró þær um allan sjó, en stuttu eftir að þessi mynd var tekin hvolfdi vindsænginni og stelpurnar fóru á bólakaf. Ekki alveg uppáhaldið hennar Kristrúnar, en hún fór ekkert að grenja. Yay!

Akyaka er lítill bær og ekki mikið um einhverja sérstaka afþreyingu, nema auðvitað að fara á ströndina, í sundlaugina eða kíkja í litlar búðarholur. Við erum búin að fara þrisvar til Marmaris, sem er ansi flottur bær en með allt öðru andrúmslofti. Þar eru sölumenn á hverju strái og miklu meiri túrismi í gangi. Við fórum í smá stelpuferð til þess að versla "feik" merkjavöru og höfðum gaman af öllu "búllsjittinu" sem er í gangi í þessum búðum. Að prútta og gera góð kaup er greinilega mikil list. Sölumennirnir nota ýmsar aðferðir til þess að ná sem bestum árangri og sumir þeirra kunnu jafnvel nokkra íslenska frasa, eins og "bara skoða", jafnvel þó að lítið hafi sést af íslenskum túristum undanfarin ár, sem þeim þótti mjög miður. Kreppan maður, kreppan. Margir urðu mjög ástleitnir við Helgu en fengu í staðinn harðasta prúttara sem sögur fara af. Ég sjálf fjárfesti í Ray Ban gleraugum upp á heilar 700 krónur. Þau heita reyndar Roy Bon, but who bloody cares? Ég er samt mjög fegin að vera í rólegum og ekta tyrkneskum bæ, í staðinn fyrir að vera alveg ofan í túristabransanum. Eftir kynni mín af Tyrkjum hér sýnist mér að þetta sé afskaplega heiðarlegt og gott fólk sem gerir manni góðan greiða án þess að ætlast til nokkurs í staðinn.

Í tilefni þess að Björg þurfti að fara miklu fyrr heim urðum við að gera ýmislegt sem að við hefðum kannski dreift á lengri tíma. Við fórum til að mynda í heilsdags siglingu frá Akyaka um nágrennið, þar sem stoppað var á 4 eða 5 góðum stöðum og skoðað sig um. Sigrún Björk fékk að stýra fleyinu og fórst það vel úr hendi, enda rennur örugglega slatti af sjómannsblóði um hennar breiðfirsku æðar:

Þeir sem vildu máttu hoppa niður af bátnum ofan í sjóinn á völdum stöðum. Björg lét ekki segja sér það tvisvar, heldur þrisvar:

Merkasti staðurinn sem við stoppuðum á var líklega Kljápöddu strönd (Cleopatra Beach) sem er með einhverjum ægilega spes fíngerðum sandi. Ég afrekaði það að gleyma bæði froskalöppunum mínum og Sigrúnar á ströndinni og enn hefur okkur ekki tekist að endurheimta þær. Aulinn ég. Eftir siglinguna fórum við á allsérstæðan en óhemjuvinsælan veitingastað í Akyaka, sem er bátur við ána og sérhæfir sig í fiskisamlokum. Sætin uppi voru mjög skemmtileg:

Þarna situr nú allt liðið nema Helga, sem tók myndina.

Stelpuverslunarferðin til Marmaris (með viðkomu á McDonalds) var eitt af því sem við þurftum að gera fyrir Björgu, en svo var það auðvitað hátindurinn: Vatnsrennibrautagarður! Það var víst um þrjá að velja í Marmaris, en ég held að við höfum farið í þann stærsta. Barnasvæðið var mjög flott, en mjög asnalega hannað því að ísköldu vatni var dælt í allar áttir, sem olli því að börnunum var ekki bara skítkalt, heldur voru alveg rosalega mikil læti allt í kring. Það var ekki fyrr en í lokin þegar slökkt hafði verið á vatninu að Kristrún (og ég, kuldaskræfan) gátum farið að njóta okkur á því svæði. En eldri stelpurnar fíluðu þetta alveg í botn, sérstaklega Sigrún sem var að prófa svona nokkuð í fyrsta sinn á ævinni. Hér er hluti af barnasvæðinu (glittir í Kristrúnu, mig og Sigrúnu):

Pabbi var sá eini sem að renndi sér ekkert, en hann var duglegur að taka myndir. Ég tók myndir af honum í staðinn, gamla töffaranum:

Drekkur six-pack á dag og samt með six-pack. Hvernig má það vera?

Svo læt ég fljóta með eina sæta mynd af sænska parinu í sundi:

Harpa, Jakob og Rasmus. Súpersæt fjölskylda!

Já, lífið í Tyrklandi er bara ljúft. Mjög rólegt og afslappað, allir í góðum gír og ekki yfir neinu að kvarta. Auðvitað þarf að þvo þotta, taka til, elda mat og vaska upp alla daga, en margar hendur vinna létt verk. Það er gaman að fylgjast með litlu stelpunum njóta sín, svona í fyrsta sinn í útlöndum. Kristrún vill helst vera berrössuð alla daga og pissa útí blómabeð, en vonandi venur hún sig af öllum slíkum töktum áður en hún mætir aftur í leikskólann. Dýralífið er skemmtilegt. Hjörtur kom með skjaldböku á heimilið sem hann fann úti í vegarkanti en hún týndist því miður fljótlega (er kannski enn í einhverju blómabeði að valda usla). Lausir hundar eru hérna úti um allt og virðast vel haldnir og yndislegir, að ég tali nú ekki um kettina. Við erum búin að hæna að okkur nokkra fastagesti sem að fá mjólk í skál eða kattamat úr lófa. Óvenjulegasta gæludýrið er þó krybba nokkur sem er búin að eiga fasta setu hér í nokkra daga. Sigrún og Kristrún fundu hana við sundlaugina og settu hana í litla bláa fötu með fullt af laufblöðum. Þær taka hana oft upp og klappa henni og hún á það jafnvel til að stökkva snöggt upp úr fötunni og upp á andlit eða axlir stelpnanna, en fer svo aftur ofan í fötuna þegar hún er orðin þreytt á leiknum. Við héldum fyrst að þetta væri engispretta og kölluðum hana því auðvitað Tuma. Ég var svo undrandi á þessari hegðun krybbunnar að ég fór að gúggla áðan. Þá komst ég að því að í Kína og víðar er löng hefð fyrir því að halda krybbur sem gæludýr! Það er merki um gæfu að láta þær búa hjá sér í krukku í garðinum. Við eigum því sem sagt gælukrybbu sem heitir Tumi og ætlar að búa hjá okkur þangað til að við förum. Ekki ætlum við að gera Tuma það að flytja til kalda Íslands. Ég lýk þessari löngu færslu með mynd af Kristrúnu kirsjuberjaputta með Tuma krybbu:

Peace out!

Sóla (Turk 182)