Bráðum...

...flytjum við í nýja húsið! Við fáum afhent á mánudaginn og upp úr því byrjar stuðið. Reyndar verður aðaláherslan lögð á að mála efri hæðina áður en flutt er inn því að meirihlutinn af neðri hæðinni fær að bíða fram á næsta sumar, ef einhver peningur verður þá til. Hjörtur verður að finna fleiri fiska í sjónum og ég að koma fleiri nemendaígildum í gildi um og eftir páskafrí. Stefnt er að því að breyta '81 eldhúsi í tvöþúsund-og-tólf-eldhús. Ég hef fengið þá áskorun að gera myndband í stíl Ásgeir Kolbeins og Arnars Gauta (Innlit-Útlit) og nota lýsingarorðin "ógeð" og "viðbjóður" - en ég held að ég segi bara pass. Ég er orðin spennt fyrir því að sitja inni í lokuðu eldhúsi í litlum krók og hafa það bara rosalega huggulegt eins og í gamla daga. Ég þyrfti að brenna upp einn filterslausan Camelpakka til þess að ná stemmningunni alveg fullkomlega. Kannski smá Salem Lights líka. Þá mun andi (mökkur) mömmu og Báru Jóns á Ægisgötunni back in the Stykkis svífa yfir vötnum. Anyways, þó við séum "bara" að fara að mála núna verða flutningarnir örugglega mikið verkefni. Pæliðí samt í því hvað allt verður hreint og fínt fyrir jólin (ef allt gengur að óskum). Spennó spennó...

Nú er bara vika eftir af kennslunni í skólanum og allt að smella saman. Uppskeran verulega góð hjá mörgum nemendum og svo þarf bara að sparka aðeins í rassinn á hinum. Mér sýnist líka á öllu að skólastelpunum mínum gangi ágætlega. Alla vega eru þær glaðar og ánægðar, bæði á Grænatúni og í Snælandsskóla. Í síðustu viku var bekkjarkvöld hjá Sigrúnu. Hér er hluti af bekknum að syngja falleg lög: 

Talandi um fallegan söng...sem yrði samt útúrdúr. Við hjónin buðum pabba og Björgu Steinunni á Todmobile tónleikana síðasta föstudag. Við áttum sæti á fremsta bekk fyrir miðju sem var nú ekki leiðinlegt upp á útsýnið:

Reyndar sá ég ekki nema þriðjung af 70 manna hópnum sem var með þessum snillingum á sviðinu fyrr en í uppklappinu í lokin. Björg fylgdist þó grannt með aðförum básúnuleikaranna og hafði mjög gaman af öllu saman.  Eftir tónleikana fórum við í afmælispartý til Ernu mágkonu en stöldruðum stutt við þar sem Hjörtur var kominn með magapest. Hann eyddi svo allri nóttinni í gubberí og annað fínerí. Ég tók við af honum daginn eftir og tókst að láta ógleðina endast í heila fimm daga, sem var heldur óskemmtilegt. Ég held að annar hver maður sé búinn að vera með þessa pest. Diddú og Kiddú fram og til baka og svo lokaði Björg Steinunn þessu snyrtilega með því að sprauta yfir næstum því allt í herberginu eina nóttina. Gott að þetta er búið!

Mjámjámjá...líka bekkjarkvöld í þessari viku, í þetta sinn hjá Björgu. Ekki eins fjölmennt og hjá Sigrúnar bekk, enda virðast foreldrar hætta að vilja fylgja börnum sínum á bekkjarkvöld þegar þau eldast. Eða kannski vilja börnin ekki hafa foreldrana með? Eða kannski er þetta allt saman einn heljarinnar misskilningur? Ég ætla alla vega að mæta á öll bekkjarkvöld hjá börnunum mínum og hafa gaman. Tja...ég neyðist reyndar til þess að mæta alltaf vegna þess að ég er bekkjarfulltrúi (það er ákveðinn lífsstíll sem ég tileinkaði mér eftir að ég kynntist Ástu). Gaman saman. Hér er mynd af vinum Bjargar á bekkjarkvöldi:

 A

Allir sveittir og svangir eftir mikið stuð!

Ég er eitthvað svo rugluð í kvöld. Ég ætlaði að nota kórsöng Sigrúnar sem stökkpall fyrir umræðu um stórkostlega tónleika Skólahljómsveitar Kópavogs en endaði svo í einhverju gubbupestarvæli. SK og gubbupest eru andstæður miklar. Ég get svo guðsvarið það (innsog) að eitt af því besta sem ég hef gert er að flytja í Kópavoginn og setja barnið mitt í skólahljómsveitina. Gæsahúðin sem ég fékk þegar C-sveitin spilaði "Bohemian Rhapsody" er engu lík! Ég ætla rétt að vona að Diddú og Kiddú feti í fótspor systra sinna (Helgu þverflautu, Hörpu trompets, Bjargar básúnu) og afa (Óla klarinetts, saxófóns, trommu, etc...) og spili í lúðrasveit. Love it!

Ég blogga svo sjaldan að ég er alltaf að tjá mig um löngu liðna atburði. Því finnst mér sniðugt að henda inn mynd af Björgu sem tekin var í gær:

 

Þarna var hún að smakka Tab í fyrsta sinn og upplifunin var einstök! Hmmm...átti að minnsta kosti að vera það. Þetta var nú minn uppáhaldsdrykkur og varð ég því fyrir djúpum og sárum vonbrigðum þegar barnið fann engan mun á Tab-i og Pepsi.  Bragð er að þá barnið finnur...blah! En ástæðan fyrir því að barnið heldur svona fyrir ennið á sér er að augabrýrnar eru ekki nógu fínar. Þetta er einmitt það sem ég var að spá í þegar ég var 14 ára. NOT. Hvað er annars með þetta augabrúnablæti hjá íslenskum konum? Maður þekkir þær langar leiðir að í útlöndum, bara á kolsvörtum og örmjóum augabrúnum, jafnvel þó að hárið sé snjóhvítt. Spez tízka.

Well well...hef enga stjórn á þessu letri hérna. Fyrst var það stórt og svo minnkaði það. Alveg eins og hárið á Hirti.

Písát.

Jóla Óla

Afmæli afmæli afmæli...og smá rok

Þegar starfsfólk Landsbankans í Keflavík fer að kvarta yfir bloggleysi er kominn tími til þess að spýta í lófana...og sulla út lyklaborðið.

Það er alveg heilmargt búið að ganga á og gerast og jafnvel eiga sér stað síðan síðast, en myndavélin fangar bara veislur og aftur veislur og jafnvel smá partý líka. Fór líka í eitt teiti á laugardaginn.

Veðrið í Grafarvogi var alls ekki til fyrirmyndar á föstudaginn. Ég hélt ég myndi láta lífið og fjúka með gámum og öðru álíka þungu og lauslegu þegar ég barðist í gegnum fellibylinn frá skólanum í World Class í Spönginni. Þegar til kom féll svo tabata tíminn niður af því að þær fáu sem voru mættar óttuðust um bílana sína á stæðinu fyrir utan. Sá ótti var ekki ástæðulaus því að það brotnuðu margar bílrúður í veðurhamnum. Eitt kennaranef brotnaði líka og næstum því hausinn með, sjúkrabíll og læti. Óskemmtileg sjón og bara guðs mildi að ekki urðu alvarlegri slys á fólki. Kennslunni var aflýst og það gerist ekki oft í Borgarholtsskóla.

Helgina áður héldu Sigrún og Kristrún upp á afmælið sitt fyrir fjölskylduna. Kristrún verður reyndar ekki þriggja ára fyrr en 28. nóvember, en það er víst óþarfi að vera að kalla saman allt liðið á mánaðarfresti, sérstaklega þegar húsmóðirin er ekki ofsalega mikið fyrir að undirbúa veislur. Samt voða gaman að bjóða fólki - leiðist bara tíminn sem fer í undirbúning. "Keep it simple" var mottó helgarinnar og gekk bara ágætlega upp. Hér eru Sigrún og Kristrún að búa til ostapinna fyrir gestina: 

Sigrún er með athyglina á sjónvarpinu (var þrjá tíma að búa til 50 ostapinna) en Kristrún var aðallega í því að borða allt sem hönd á festi, litla sílóið.

Ég gleymdi að taka mynd af aðalkökunum, en hér sést í afmæliskökuna og nokkra góða gesti: 

Ægisgötuafkomendur og Strandamenn fylla hálfan salinn!

 

Litlu prófessorarnir Halldór Ásgeir, Aðalsteinn og Sigrún Björk dunduðu sér lengi við að púsla saman hnattlíkani. Halldór og Sigrún fundu réttu stykkin og Aðalsteinn setti þau á sinn stað. Mikil og góð samvinna hjá þessu skemmtilega teymi.

 

Síðasta helgi var vindasamari en afmælishelgin, en þegar lægði loks seinni part laugardags tölti ég út úr húsi til þess að hitta systkini mín í föðurhúsum. Tilefnið var langþráð myndakvöld, en það hefur sem sagt tekið okkur 10 ár að koma okkur í það að skipta upp myndum úr myndasafni mömmu. Ekki entist okkur kvöldið til þess því að bróðir minn er mikill "gourmet" kall og þurfti að láta okkur smakka á og dæma alls kyns góðgæti sem hann dró upp úr mal sínum. Hér er brot af því besta:

Ég man nú ekkert hvað þetta dót heitir allt saman, en gantaðist örlítið með grafna ærkjötið sem á borð var borið og stakk upp á því að Assý móðursystir úr Mývatnssveitinni hefði sent Bjössa það, ferskt upp úr einum skaflinum. Auðvitað grínast maður ekkert með svona hörmungar og biðst ég innilega afsökunar á skeytingarleysinu og ósmekklegheitunum. Heitreykta andalifrin fékk engin skot á sig (eða í sig - maður skýtur ekki aliendur) en ítalska salamipylsan bauð upp á athugasemdir sem voru hreinn horbjóður.

Núbb...gærdagurinn rann upp svo ægilega bjartur og fagur að við stelpurnar urðum að skreppa í Húsdýragarðinn. Þar vorum við lengi, lengi í ljúfa logninu. Hér er Kiddú litla Biddú, ægilega ánægð með lífið:

Buðum svo Bjórlafi föður mínum og Búllu bavíana systur minni í mat um kvöldið, sem var ágætis endir á góðri helgi.

Hann Jakob Ari okkar tók svo upp á því að verða tveggja mánaða þann 2. nóvember og ég stenst ekki mátið og stelst til þess að deila dýrðinni: 

 

Svo dædur og dædur þessi dákur....gússígússímússí....!

 

Lifið heil!

 

Sóla sveskja